“Een meisje met leukemie, dat later is overleden, kon voor het eerst via die camera praten met haar omgeving. Haar lach zal ik nooit vergeten.”
Peter van Oirschot begon op zijn veertigste bij het ETZ en werkt nu bijna 25 jaar in het ziekenhuis. Zijn loopbaan is bijzonder: hij begon als leraar Spaans en werd later ICT-specialist. “Ik heb altijd al affiniteit gehad met non profit organisaties, met mensen. Toen het ETZ op mijn pad kwam, voelde het meteen goed. Dit is mijn plek.”
Een brug tussen mens en techniek
Peter heeft geen typische technische achtergrond. Hij kwam in de ICT terecht tijdens de tijd van Windows NT4. “Ze zochten mensen met didactische ervaring, destijds nog in de profitsector. Ik ben geen techneut, maar ik kon wel een brug slaan tussen technologie en gebruikers,” vertelt hij. Peter werkte eerst in de profitsector, maar toen ETZ op zijn pad kwam, voelde dat alsof alle puzzelstukjes op hun plek vielen. Zijn interesse in mensen maakt zijn werk speciaal. “De techniek is maar gereedschap, het gaat om de mensen.”
Een vak dat verandert
Toen Peter begon, was de ICT in het ziekenhuis kleiner. “We deden alles: van het onderhouden van het netwerk tot het oplossen van problemen voor gebruikers. Dat doen we nog steeds, maar vroeger deed je dit alleen, terwijl er nu gespecialiseerde teams zijn,” legt hij uit. Hij heeft gewerkt met systemen zoals DKS, Ecare en Ultragenda, die inmiddels zijn uitgefaseerd en vervangen door onder andere Zenya en EPIC. Peter koos er uiteindelijk voor om zich te richten op applicatiebeheer.
Zijn werkdag begint met het doornemen van storingen. “Ik kijk welke storingen ik kan oppakken en plan eventueel afspraken in voor overleg of contact met leveranciers,” vertelt hij. Daarna gaat hij aan de slag met het oplossen van de problemen.
De mens staat centraal
Het contact met collega’s en patiënten is voor Peter het belangrijkste deel van zijn werk. “Ik ben geen techneut, maar een mensenmens,” zegt hij. “Als iemand belt met een probleem, kan technisch gezien alles in orde zijn, maar dat voelt de gebruiker niet altijd zo. Dan probeer ik eerst de spanning weg te nemen door een grapje te maken. Dat helpt vaak al.”
Een van Peter’s mooiste herinneringen is zijn werk voor de kinderafdeling. ”We kregen verschillende donaties, waaronder apparatuur om kinderen contact te laten maken met de buitenwereld. “Een van die apparaten werkte niet, dus ik ging ermee aan de slag. Een meisje met leukemie, dat later is overleden, kon via die camera voor het eerst met haar omgeving praten. Haar lach zal ik nooit vergeten. De mogelijkheid om, zelfs buiten het eigen werkgebied, toch iets concreets te doen voor patiënten, raakt me echt. Als ETZ-collega kun je zelf ook patiënt worden.’’
Peter hielp ook met het ombouwen van oude computers voor de kinderspeelkamer en zorgde dat er laptops kwamen voor de jonge patiënten. “De blije gezichten van die kinderen, dat maakt mijn werk zo bijzonder.’’
Wat brengt de toekomst?
Over zes maanden gaat Peter met pensioen, iets eerder door zijn opgebouwde vrije dagen. Zijn plannen? “Eerst even niets doen en daarna toch aan de slag,” lacht hij. “Mijn motto is: pluk de dag.” Hij overweegt zelfs vrijwilligerswerk te doen in het ETZ. Ondertussen blijft hij lekker bezig met gitaar spelen, motorrijden, festivals bezoeken en hardlopen. “Mijn vrouw heeft alvast bedacht dat ik het huishouden ga doen,” voegt hij er met een knipoog aan toe.
Voor Peter is het duidelijk: het zijn de mensen die zijn werk bij het ETZ bijzonder hebben gemaakt.
